Historia
Trochę historii
Budynek mieszczący obecnie Instytuty Pedagogiki i Psychologii Uniwersytetu Wrocławskiego został wzniesiony w latach 1901-1903 jako nowa siedziba Gimnazjum Św. Elżbiety – szkoły założonej przy kościele Św. Elżbiety w 1293 roku, będącej przez wiele stuleci chlubą Wrocławia. Projekt wykonał znany wrocławski architekt Karl Klimm według idei nakreślonej przez Richarda Plueddemanna. Zbudowany na planie zbliżonym do litery “L” gmach ma przestronne sale wykładowe umieszczone w większości od strony dziedzińca, a więc od wschodu i południa, połączone długim korytarzem biegnącym wzdłuż ulicy, od zachodu. Taki układ architektoniczny odnoszący się do zaleceń stawianych niegdyś szkołom przez renesansowego pedagoga Jana Ludwika Vivesa zapewnia optymalne rozwiązanie oświetlenia i pozwala zmniejszy? uciążliwość ulicznego gwaru. Bryła budowli ożywiona dzięki ryzalitom, dynamicznemu układowi dachów, finezyjnym szczytom i wieżyczkom oraz zróżnicowanym pod względem wielkości oknom, oddaje wiernie funkcje poszczególnych części gmachu. Dekoracja elewacji i wnętrza nawiązująca zarówno do tematyki chrześcijańskiej, jak i do świata antyku, jego symboliki i filozofii, form architektonicznych, przyrody śródziemnomorskiej nie tylko podkreślała humanistyczny profil programu nauczania gimnazjum, ale równocześnie realizowała jeden z nurtów niemieckiej pedagogiki reformy wyrażający się w “artystycznym wychowaniu dzieci”. Motywy dekoracyjne ze świata flory i fauny obecne m.in. na kapitelach kolumn odnosiły się do procesu wychowania. Sowa, pszczoła zbierająca nektar z kwiatów, rak wyłaniający się z ostów, symbolizują zapewne takie cechy uczniów jak mądrość, pracowitość, pilność oraz powolność i lenistwo. Na II piętrze znajduje się aula o wspaniałej drewnianej konstrukcji, ozdobiona niegdyś pięknymi secesyjnymi witrażami, barwnymi fryzami, malowidłami i rzeźbami. Główny budynek uzupełnia sala gimnastyczna, willa dyrektora (obecnie tzw. mały domek) i duży zadrzewiony dziedziniec.
dr Jolanta Szablicka-Żak